اشعار

خـبـر هـجـر تـو از مـأذنـه تـا مـی‌آیـد            بوی اشک است که از سجدۀ ما می‌آید

چِـقَـدَر آه کـشـیـدی، نـشـنـیـدیـم تـو را            اشـک بـر گـونـۀ ایـن نـاشـنـوا می‌آیـد

تا که پروانه پرش سوخت به عاشق فهماند            وصـل دلـبـر فـقـط از راه فـنـا می‌آیـد

مدعی نیست کسی که به تکامل برسد            فـقـط از شـیـشـۀ کـم آب صـدا مـی‌آیـد

خوش ‌به‌حالم که فقط ظرف مرا می‌شکند            مـیـل لـیـلـی‌ست اگـر گـاه بـلا مـی‌آیـد

نه به چلّه‌ست نه صحرا، اگر عاشق باشیم            یار، خـود، سـرزده تا خـانۀ ما می‌آیـد

یا اَبـانـا! فـقـط ایـن‌بار بـغـل کن ما را            وا کن آغوش خودت را که گدا می‌آید

در دل سختی و غم ذکر نجاتم زهراست            حـال مـن با دم یـا فـاطـمـه جـا می‌آیـد

بعد از آن ضربۀ سنگین لگد، آه، چه شد؟!            پشت در جای عـلی، فضه چرا می‌آید

بیا بیا گـل زهـرا! عـزای مـادر توست            صفای فاطـمیه از صفـای مادر توست

اگر که سـائـلـم و نـوکـر هـمیـشـگـی‌ام            فقط به خاطر لطف و عطای مادر توست

تمـام عـزّت شیـعـه رحـین منّت اوست            تـمـام زنـدگی مـا فــدای مـادر تـوسـت

قسم به مادر و آن احـتجاج حـیدری‌اش            دوام خـدمـت ما با دعـای مـادر توست

ز نـور چـادر او ما هـمـه مـسـلـمـانـیـم            که اصل طینت ما خاک پای مادر توست

بیا که با تن خونین، هنوز منتظر است            که انـتـقـام تو تـنهـا دوای مـادر توست

گـرچه فـقـط بـی‌آبـرویی کـرده‌ام، باز            مولای من لطـفی کن و دورم نـیـنـداز

عُـمـْر مرا وقـف ابـاصـالـح نـوشـتـنـد            در به درت بـودم گل نرگـس از آغاز

سائل رسیده! تشنۀ احسان و جود است            دریـای لـطـفـت را نـمـا ای یار ابراز

ظرف دلـم محـبوس دنـیا شد ولی باز            با یک دعـایت می‌شـود قـفـل دلـم بـاز

خالی‌ست دستانم، چه سازم در قیامت            بی‌تـوشۀ اعـمـالِ صالـح، بی پس‌انداز

دارایی‌ام اشک است، شاید این عنایت            سـازد مـرا در دیـدۀ زهـرا سـرافـراز

روضه بخوان از ماجـرای داغ مـادر            از قتل محسن، پشت در، ای مَحرمِ راز

آخـر چه آمد بـر سـرِ زهـرا که دیگر            با بـال زخـمی بود تـنهـا فکـر پـرواز

تصویر هجرِ دلدار، از چشم تر نرفته            در ساغـرِ دلم جز، خـون‌ِ جگـر نرفته

یوسف رسید و یعقوب، هر روز گریه می‌کرد            داغ پـسـر هـنـوز از، ذهـنِ پـدر نرفته

درکِ حضورت ای نور! در ترکِ خوابِ صبح است            پس باخت داده هر کس، سویِ سحر نرفته

اشکِ دم سحرگاه، از واجباتِ وصل است            هرگز کسی به معراج، بی‌بال و پر نرفته

مـال مرا بـگـیـرید، حـال مرا نگـیـرید            آن‌ دل که با تو خوش بود، دنبال زر نرفته

پیری به پای معشوق، تضمین هر جوانی‌ست            عاشق شکسته امّا، عمرش هدر نرفته

بـخـتی سـیـاه دارم، کـوهی گـنـاه دارم            از دست من چگونه، صبر تو سر نرفته؟!

ترک ثـواب کـردم، خیلی خراب کردم            دریاب این گـدا را، تا سمت شر نرفته

بیچارۀ غمت را، چاره به جز نجف نیست            بیچاره‌تر کسی که، رفت و دگر نرفته

ما بی‌تو نا نداریم، برگرد؛ جانِ زهـرا            این خستگی کماکان، از تن به در نرفته

حسی عجیب دارد؛ دفـنی غریب دارد            زهـرا بدون حـیدر، هرگـز سفر نرفته

هنگام غسل، شب شد؛ حیدر که جان به لب شد            این زخم‌ها که تازه‌ست، حتّی اثر نرفته

دلم می‌خواست با من تا قیامت هم‌نشین باشی            در این نُه سالِ شیرین، ساکن خُلد برین باشی

خدا ما را به عقد هم درآورد و پدر می‌گفت            برایت بهترین باشم؛ برایم بهترین باشی

مبادا بعد من چشم تو بارانی شود یک‌دم!            مبادا بعد من یک‌لحظه هم اندوهگین باشی!

الـهـی که برای تو بـمـیرم تا نـبـیـنم من            که در شهر پیمبر سال‌ها خانه‌نشین باشی

مگر جز اهل‌بیت او را نمانده مؤمنی دیگر            که تو تنها در این خانه؛ امیرالمؤمنین باشی

به دستت می‌سپارم کـودکان داغدارم را            که بعد از من برای کودکانم هم معین باشی

خداحافظ! خداحافـظ! فـدای گریه‌های تو            زمین خوردم که نگذارم تو بر روی زمین باشی

هر شب ستاره ریزم و شب را سحر کنم            بر آفـتـاب، گـریَـم و بـی مـاه سـر کـنم

زهرای کوچک علی‌ام کز امام خویش            در موج غم چو فاطمه دفع خـطر کنم

با گـریه و نـمـاز شب و خـانـه‌داری‌ام            پیـوسـتـه نـام مـادر خود زنـده‌تـر کـنم

شب‌ها به موج غصّه زنم خویش را به خواب            تـا گـریـه مـخـفـیـانـه بـرای پـدر کـنـم

هر چـند کـودکم، بگـذاریـد نـیـمـه‌شب            وقـت نـمـاز چـادر او را به سـر کـنـم

مـاه غـریب شـهـر مــدیـنـه بـیـا بـگـو            بی تو چگونه من شب خود را سحر کنم

همرنگ صورت تو شده رخت ماتـمم            این جـامـۀ من است که باید به بر کنم

مـادر بـیـا دوبـاره مـرا در اُحــد بـبـر            تا حـمـزه را ز غـربت بـابـا خـبر کنم

منصوره و راضیّه و مرضیّه و زهـرا            معـصـومه و نـوریّه و صدّیـقـۀ کـبری

حـنـّانـه و هـانـیـّه و ریحـانـه و کـوثـر            انـسـیـّه و حــوریــّه و انـسـیــّۀ حَــورا

این‌ها همگی فاطمه هستـند ولی نیست            محـبـوبـیت فـاطـمـه مـحـدود به این‌هـا

مادر که نه! بالاتر از اُمُّ الحَسنِین است            دخـتـر که نه! بـالاتـر از آن، اُمِّ اَبـیـهـا

فردوس برین، باغ بهشت است به صورت            فردوس برین، خانۀ زهـراست به معنا

پیچیده در آن عطرِ «بِه» و «یاس» و «گل سرخ»            بیـرون زده از پنجـره‌اش شاخۀ طوبی

روزی که بخندد همۀ شهر، بهاری‌ست            آن شب که بگـریَد، شب عالم شب یلدا

از روی لب مادرمان فاطمه چندی‌ست            لبخـنـد فـراری شده کـاری بکـن اَسـما

ای وای که از جور عدو در برِ حـیدر

در خانۀ خود سورۀ کـوثـر شده پـرپـر

کاری بکن اَسما که پریشان شده مـادر            درد است سراپا و سکوت است سراسر

این هیزمِ تَر چیست که در آتش آن سوخت            یک مرتبه هم مادر و هم دختر و همسر

"در" سوخت، ولی مانده به یادم که محمد            یک مرتبه بی‌اذن نشد وارد از این در

من خواب بدی دیده‌ام اَسما، چه بگویم؟            دور کـمـرش شـال عـزا بـسـت پـیـمبر

از عطر «بِه» و «یاس» و «گل سرخ» در این شهر            خـالی‌ست مـشـام هـمه، کـافـور بیـاور

ای وای که از جور عدو در برِ حـیدر

در خانۀ خود سورۀ کـوثـر شده پـرپـر

زهرا گذشت و خاطره‌‏هایش هنوز هست            در مسجد مدیـنه، صدایش هنوز هست

شـهـری که بـود شـاهـد انـدوه فـاطـمه            سرشارِ موجِ گریه، فضایش هنوز هست

در کوچه‌های غم‌زده و بی‌فـروغ شهر            هرجا نظر کنی، ردِ پایش هنوز هست

از بوستان عـترت یـاسـین و باغ وحی            گل رفت و باز، عطر وفایش هنوز هست

سوز مصیـبـتش نشد از سیـنه‌ها برون            آن داغ بر دل همه، جایش هنوز هست

در خانه‌ای که فاطمه چون چلچراغ بود            نور و صفا به صحن و سرایش هنوز هست

در آسـتــانــۀ‌ درِ آن روضــۀ بـهــشـت            بانگ و نـوای وا اَبـتـایش هنوز هست

راز و نـیـاز فـاطـمـه را تا شـود گـواه            محراب هست و موج دعایش هنوز هست

گر سر زنـد به کـلـبـۀ احـزان او کسی            پی می‌‏برَد که شور و نوایش هنوز هست

دست ستم اگرچه فدک را از او گرفت            آن خـطبۀ بلـیغ و رسـایش هنوز هست

رسم شهـیـدپـروری از اوست یـادگـار            شور حسین و کرب‌و‌بلایش هنوز هست

تا انـتـقـام مـادر خود را کِشد ز خـصم            مهدی؛ که باد جان به فدایش؛ هنوز هست

در دست او صحیفۀ زهرا امانت است            آئـیــنـۀ تــمــا‌م‌نـمــایـش هــنـوز هـست

گـر نیـسـتـیـم قـابـل دیـدار او «شفـق»            ما را به سینه، شوق لقایش هنوز هست

یاکه باید چون علی با تیغِ عریان ایستاد            یاکه باید مثل زهـرا پیش طوفان ایستاد

ریشه وقتی در میان خاک باشد می‌توان            در هـجـوم بـاد مـانـند درخـتـان ایـسـتاد

می‌شود در گرگ و میشِ فتنه هرجایی نرفت            پـشت دربِ خانۀ زهـرا مسلـمان ایستاد

مثل فـضه می‌شود بـالانـشـین این حرم            آنکه در پایِ حجابش غرق ایمان ایستاد

فـاطـمه یعنی اگر باشید کم هم، می‌شود            مثل مقـداد و ابوذر؛ مثل سـلـمان ایستاد

فیض می‌بُرد از قنوتِ نافـله‌هایش عـلی            در سحر خوب است گاهی زیر باران ایستاد

پشت در گفتند جمعش از چهل تَن هم گذشت            پشت در زهرا ولی تا حَدِ امکان ایستاد

فاطـمـه می‌ماند آنجا حـیف میخِ لعـنـتی            تاکه او جان داشت پیش ضربه‌هاشان ایستاد

بچـه‌های فـاطـمه مانـند زهـرایـنـد، پس            محسنش هم پیشِ ضربِ نامسلمان ایستاد

فاطـمه این ایستادن را به زینب یـاد داد            تـا که بِـینِ آتـشِ شـام غـریـبـان ایـسـتاد

هرگز از یادش نخواهد رفت اما قتلگاه            شمر با دامان خـونین و پـریشان ایستاد

یا فـاطمه! با قـدر و جلالی که تو داری            در حیرتم از رنج و ملالی که تو داری

کس بـا خـبـر از قـدر بـلـنـد تـو نگـردد            در فرصت کوتاه و مجالی که تو داری

ای زهــرۀ زهـــرا! بِـاَبـی اَنـْتِ وَ اُمـّی            در حیرتم از شوق وصالی که تو داری

کی مـانع پـرواز تو شد در طلـب حق؟            قـربان شکـسـته پر و بالی که تو داری

«اسلام غریب ا‌ست و علی یکّه و تنهاست»            این ‌است همه فکر و خیالی که تو داری

ای لالـۀ پـرپـر شـده بـیـن در و دیــوار            خون گریه کند فضّه به حالی که تو داری

مـی‌دانـم اگـر نــاز اجـل را نـکـشـیـدی            خود می‌کُشدت رنج و ملالی که تو داری

فصل غم است! ای دل غمدیده گریه کن            بنشین به کنج خلوت و پوشیده گریه کن

ایـام فـاطـمـیـه رسـیـد و در این فـضـا            عطر عـزای فـاطمه پـیچـیده گریه کن

از شعله‌های داغ جگرسوز او چو شمع            آتـش بگـیر! ای دل تـفـتـیـده گـریه کن

هـمـراه غـنـچـه‌های گـلـستان مرتضی            برآن گلی که دستِ ستم چیده گریه کن

تنهـا نه فـاطـمـیه «وفـایی » که تا ابد            فصل غم است، با دل تفـتیده گریه کن

پای تن مـجـروح زهـرا با سـر افـتـاد            از دست این غم، خون ز چشمانِ تر افتاد

در زیر بارِ این مصیبت کـوه خـم شد            تـدفـین مـظلـومه به دوش حـیـدر افتاد

می‌شُست جای بوسه‌های مصـطفی را            بند کـفـن تا بـسـتـه شد، پیـغـمـبر افتاد

درهـم شـده اوضـاع و احـوالِ عـوالـم            وقتی که حـورا بین دیـوار و در افتاد

فضه شهادت می‌دهد در این نود روز            هر جا زمین افـتاد مـادر، دخـتر افتاد

ایـن روزهـای آخــری از شــدت درد            خـیـلی غـریـبـانـه مـیـان بـسـتـر افتاد

تا آسـمان‌هـا صوت الـرحـمن او رفت            روی زمـیـن آیـه به آیـه کـوثـر افـتـاد

او بار شـیـشه داشت و می‌زد مغـیـره            قـنفـذ رسید از راه و شیـشه آخر افتاد

شـانه به شـانـه با اجـل هـمـراه می‌شد            سایه به سایه مـرگ با زهـرا در افتاد

از جنگ برگشته علی یا از سرِ قبر؟!            پـشـت سـرِ تـابـوت مـردِ خـیـبـر افتاد

دنـیاست چو قـطره‌ای و دریا، زهرا            کی فـرصت جلوه دارد اینجا زهرا؟

قدرش بوَد امروز نهان چون دیروز            هـنگـامـه کـنـد ولـیـک، فـردا زهـرا

خالـق چو کـتاب خـلقـت انشا فرمود            عـالـم چـو الـفـبا شد و مـعـنا، زهـرا

طـاهـا و عـلی دو بی‌کـران دریـایـند            و آن بـرزخ مـا بـین دو دریـا، زهرا

بـر تـخـت جــلال از هـمــه والاتــر            بـر مـسـنـد افـتـخــار، یـکـتــا زهـرا

در آل کـسا محـور شخـصـیّت‌هاست            مـابـیـن اَب و بَـعـل و بـنـیـها، زهرا

او سـرّ خـدا و لـیـلـةالـقـدر نـبـی‌ست            خِـیر دو سرا، درخـت طوبی، زهرا

سـرسـلـسـلـۀ نـسـل پـیـمـبـر، کـوثـر            سـرچـشـمۀ نـور چـشم طاهـا، زهرا

تنهـا نه همین مـادر سبـطین است او            فــرمــود نــبـی: اُمّ ابـیـهــا، زهــرا!

هـنگـام شـفـاعت چو رسد روز جزا            کـافی‌ست برای شیـعـه، تـنـهـا زهرا

حیف است «حسانا» که در آتش سوزد            آن شیعه که وردِ اوست: زهرا، زهرا

جهـان افـتاده از پا و عـلی از پا نیفـتاده            شکـسـته قـامت هفت آسمان، اما نیفتاده

شکسته ساقۀ یاس کبود، اما بگو «اسما»            نگـاه باغـبـان بر صورتـش آیا نیفتاده؟!

لگد، تهدید، سیلی، تازیانه، هیزم و آتش            در این فهرستِ خونین، هیچ ظلمی جا نیفتاده

چگونه آب را با آب می‌شویند؟! نه! جز اشک            از اوجِ آبـشـاران بر تن دریـا نـیـفـتـاده

من از تفسیرهای سورۀ «زلزال» می‌ترسم            بگیرد «فضه» ای‌کاش آسمان را، تا نیفتاده!

همین که ماهِ کامل پشت در روی زمین افتاد            نمی‌دانم چرا خـورشید ازآن بـالا نیفتاده

چهل جنگاور وحشی‌تر از کفتار در آن سو            در این سو بر زمین جز مادری تنها نیفتاده

تفاوت دارد اینجا با زمینِ کـربلا، یعنی            کسی اینجا نیفـتـاده؛ کـسی آنجا نیـفـتاده

در این بیت از گریزی کربلایی ناگزیرم، آه            که هرگـز اتـفـاقی مثل عـاشـورا نیفتاده

نباید بی‌طهـارت از حدود کربلا رد شد            مگر اکبر تنش بر کل این صحرا نیفتاده؟!

عمو جان هست! پس لشکر هنوز از هم نپاشیده            عـلـم از دست‌هـای خسـتۀ سـقـا نیـفـتاده

بنازم چشم زیبا بینِ زینب را که می‌فرمود:            به عـالـم اتفـاقی این چـنین زیبا نیـفـتاده

چند روزی‌ست فقط ابر بهاری شب و روز            ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز

اشک نه، خون دل از چشم تو جاری شب و روز            به تو حق می‌دهم این‌گونه بباری شب و روز

در نگاه پُـر از احساسِ تو مهمان شده‌ام

گریه در گریه به همراه تو باران شده‌ام

گفتم از آتش و؛ در بین گلو بغض شکست            بنـد بـنـد دلـم از مـاتـم و انـدوه گـسـست

زخم پهلوی تو داغی شد و بر سینه نشست            باید آرام شـوم شکـر خـدا فـاطمه هست

اشک مظلوم از این چشم روان است هنوز

یاس از اشک شقایق نگران است هنوز

بعد تو زخم زبان همدم و همراه من است            شب سکوتی‌ست که با چشم ترم هم‌‌سخن است

همۀ دردم از این مردم پیمان‌شکن است            بی‌تو کارِ در و دیوارِ دلم سوختن است

غـم دوری تو کـم نیست خـدایا چه کنم؟

گریه‌ام دست خودم نیست خدایا چه کنم؟

کاش با ما نفـس شهـر چـنین سرد نبـود            کوچه در کوچه پُر از مردم نامرد نبود

که اگر فـصل بهـارِ من و تو زرد نبـود            غـزل زنـدگـی‌ام قـافــیــه‌اش درد نـبـود

چـشم‌ها را بگـشا رو به عـلی باز بخـند

آسـمـانی شده‌ای، لحـظـۀ پـرواز بـخـنـد

در سکوت شب و دور از همه چشمان جهان            یک در سوخته شد باز و سپس گریه‌کنان

مادری رفت به آنجا که از آن هیچ نشان            مرد با بغض چنین گفت که در طول زمان

پی این تـربت گـم گـشــته کـسی می‌آیـد

«مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید»

دیگـر نـبـود فـرصـتِ راز و نـیـاز هـم            حـتـی شـکـسـتـه بـود دلِ جـانـمــاز هـم

درهـم شـکـسـت پـنـجـرۀ نـیـمـه‌بـاز هم            تـا از شـمـا اجـازه بـگـیـرم که بـاز هـم

با شـعـر بـال و پـر بـزنم در هـوایـتـان

مـادر اجـازه هـسـت بـمـیـرم بـرایـتان؟

تـا گـرگ‌هـای بـرّه‌نـمـا مـحـتـرم شـدنـد            مـردان مـرد در صف پـیکـار کـم شدند

بر دوری از مسیـر عـلی هـم‌قـسم شدند            چون بی‌اجـازه وارد صحـنِ حـرم شدند

دیوار و در حجـاب شما شد که ناگهـان

یک رشته کوه با عظمت را کشان‌کشان

از کـوچـه‌های حـادثـه بردند و بی‌قرار            می‌سوخت از هجوم خزان، قامت بهـار

یک چشم سوی مسجد و یک چشم سوی یار            در طاعت از نبی شده خاموش ذوالفقار

داغت اگـر که بر دل مولا نمی‌نـشـست

شاید که ذوالفـقـار هم از پا نمی‌نـشـست

بعد از تو شـهـر آیـنـه‌هـا رو سـیاه مـاند            یک عمر گریه‌های علی ماند و چاه ماند

از بس بساط بی‌کسی‌اش رو به راه ماند            نهج‌البلاغه مـانـد و دعـا مـاند و آه ماند

دریـایِ درد در دلِ نـهـج‌الـبـلاغـه است

داغِ تو شرح کـامـل نـهـج‎الـبلاغه است

احساس می‌کـنم که دوباره محـرم است            با سیلِ اشک، فـاصله‌ام با شما کم است

حتی میان سفره به جای نمک، غم است            آری عـزایِ مـادر گـل‌هـای عـالـم است

حبل‌المتین که رشته‌ای از چادر شماست

فرهنگ نـانـوشـته‌ای از چـادر شماست

این رد پـای کـوچِ پـرسـتـوست در بقیع            شب‌گـریـه‌های لالۀ شب‌بـوست در بقیع

از هر چه بگذرم، سخنِ اوست در بقیع            حالا چقدر حرف دو پـهـلوست در بقـیع

پهلوی درد‌های تو، دنیا چه کوچک است

با آن همه شکوه، تماشا، چه کوچک است

مـدیـنـه مـرکـز پـیـکـار نـابـرابر بود            عـلی نـشانه، ولی جنگ با پیمبر بود

به حفظ جان علی، فاطمه سپر گردید            قـد خـمـیـدۀ او ذوالـفـقـارِ حـیـدر بـود

نگـاه زینب کـبـری به غـربـت مـادر            نگاه فاطمه بر اشکِ چشمِ دخـتر بود

رُخی که رنگ جسارت گرفت قرآن بود            تنی که روی زمین اوفتاد، کـوثر بود

چهار کودک معـصوم با تـنی لـرزان            دعایشان به پدر، چشمشان به مادر بود

چهل نفر به سر بضعۀ پیـمبر ریخت            شرورتر ز همه «قـنفـذِ» ستمگـر بود

برای هـمسر مولا نه خانه، نه کوچه            «مدینه» و «اُحد» و قبر «حمزه» سنگر بود

خدا گواست که یک ضربه بر تنش نزدند            به قصد کشتن او، ضربه‌ها مکرّر بود

به فتح خیبر و بازوی شیر حق سوگند            که قتل فـاطمه، کاری ز قوم کافر بود

برای فاطمه می‌سوخت از ازل «میثم»            که بیت بیت کـتـابـش شـرار آذر بود

لحظه‌لحظه زچه مادر نَفَسَت می‌گيرد؟!            نَفَـس من! زچه آخر نَفَـسَت می‌گيرد؟!

درد پهلو چه كند با تو كه شب تا به سحر            از همين درد به بستر نفست می‌گيرد؟!

از فشار در و ديوار چه ديدی كه هنوز            دائم از ضربت آن در، نفست می‌گيرد؟!

به همان ناله كه در پشت درِ خانه زدی            از غـم غـنچـۀ پـرپـر نـفـست می‌گـيرد

چه نفس‌گـیر شود حال و هـوای نفست            وقتی از غُـربت حـيدر نفست می‌گيرد

دست بر كار مزن! من كه نمُردم مادر            با چنين حال، تو يكسر نفست می‌گيرد

از غم اين كه نمانی، جگرم خون شده است            از چه اين سان برِ دختر نفست می‌گيرد

تا نفس هست «وفایی» تو بگو يازهرا            نرسد سـود چـو ديگـر نفـست می‌گيرد

بر در کـشـیده شعـله‌های اخـتلافـش را            هـیزم به هیـزم جمع کرده ائتلافـش را

مردی سکوت خلوت قـدیسه‌ها را بُـرد            با مشت می‌کوبد به در، حرف خلافش را

حـتی در و دیـوار با فـریاد می‌گـریـنـد            مرثیه‌خوان وقتی بخواند اعترافش را*

این خانۀ زهراست، اینجا مهبط وحی است            عرشی که کعبه فرض می‌داند طوافش را

خاکی شده آن چادری که شب به شب مریم            پیـش ملائک شرح می‌داده عـفافش را

عرش خدا در روضه می‌لرزد که نامردی            محکم به دست فاطمه می‌زد غلافش را

دستی شکسته که کریمان نقل می‌کردند            بـخـشـیـدن پـیــراهـن شـام زفـافـش را

اشک علی باخون دل آمیخت در کوچه            کوثر گرفت از گونه‌اش اشک مضافش را

باز هم دل، بی‌قـرار روضهٔ مادر شده            باز حرف آتش و مادر به پشت در شده

باز هم آتش به جان ما رسیـده از دری            کز غم سوزاندنش چشم دو عالم، تر شده

حرف، حرف بغض و کینه از علی بوده فقط            آتشی کز کینه، پنهان زیر خاکستر شده

فاطمیه شد، مرور خاطرات درد و داغ            علت کون و مکان، تنها و بی‌یاور شده

فاطمیه شد که دل بر منبر اندوه و اشک            روضه‌خوانِ رنج‌های دخت پیغمبر شده

مهدیِ صاحب زمان دارد به لب شور و فغان            آسمان ازاین مصیبت خاکِ غم بر سر شده

بین آتش سوخت زهرا، تا علی مانَد فقط            سـورۀ کـوثـر فـدایِ سـاقیِ کـوثـر شده

ای علی! مظلوم عالَم! جان فدای غربتت            بعد زهرا خود بگو از غنچۀ پرپر شده

غیر تو مظلوم و غیر فـاطمه مظلوم‌تر            نیست در عالَم، غمت از هر غم افزون‌تر شده

کی به پایان می‌رسد شب‌های بی‌مهتاب تو            وعـد‌ۀ دیـدارتـان در عـالـم دیگـر شـده

دوستت دارم اگرچه روسیـاهم روسیاه            لطفت امّیدِ منِ شرمنده در محـشر شده